MSc. Sonila Mecaj says:

Përshëndetje. Nëse për ty nuk është problem, a mund të tregosh pak më shumë për situatën tënde si p.sh. Sa herë ke kaluar atak paniku dhe prej sa kohësh, pra kur ishte hera e parë që pësuat një atak paniku? Mban mend ndonje ngjarje ose situatë që i parapriu atakut të parë të panikut apo diçka që e prisje të ndodhte atë ditë/natë që ndodhi ataku i panikut? Mund të përshkuash pak më shumë çfarë ndodh kur ju kaloni në panik? Je vetëm apo në shoqëri me njerëz të tjerë? Në mjedise të mbylluar apo të hapura, ditën, natën apo pavarësisht kohës? Sa e rëndë bëhet situata për ty kur të kap ataku i panikut?
Thua që ke lexuar shumë dhe je mësuar paksa. Ataku i panikut ka nevojë që të trajtohet, pra të mësosh si ta përballosh, jo vetëm ta shmangësh. Besoj ke kuptuar që është shumë e rëndësishme të mësosh si të mbushesh me frymë në mënyrë që të mos përjetosh frikën që mund të vdesësh për shkak të mungesës së frymëmarrjes. Po kështu është e rëndëisishme që të mbështetesh fort te mendimi racional në ato momente të vështira duke qenë se tashmë je e vetëdijshme (besoj nga leximet) se gjithcka që kalon nëpër mend gjatë një ataku paniku nuk është e vërtetë dhe e mundur, por është prodhim i mendimeve të shqetësuara të cilat për pasojë krijojnë edhe ndjesi fizike që ndihen reale, por nuk kanë një shkakt të vërtetë organik.
Si për çdo gjendje tjetër parehatie psikologjike, edhe në rastin e atakut të panikut është e rëndësishme të përpiqesh të kuptosh çfarë e shkakton? Nëse përpiqesh tiu përgjigjesh pyetjeve që bëra më sipër, apo të reflektosh me veten se çfarë mund të jetë që të shqetëson së brendshmi, diçka që ti e di që nuk është ashtu si duhet të jetë në jetën tënde, apo ngjarje që mund të kenë qenë të forta dhe që kanë lënë gjurmë (humbje të afërmish, ndonjë sëmundje e rëndë në rrethin familjar), frikë nga vdekja, nga sëmundjet, frikë se mos humb kontrollin dhe bën diçka të gabuar, frikë se mos humb diçka të rëndësishme.
Më lejo të them dhe diçka të fundit. Ti thua që ‘I fejuari përpiqet të të bëjë të qesh, por ti nuk mund të shprehesh nga frika e gjykimit’. Në punën time e dëgjoj shpesh një koment të tillë, Njerëzit mendojnë që duhet të jenë vetëm mirë dhe pa probleme, sikur në të kundërt nuk I pëlqejnë apo duan të rrinë me ta. Miqtë, familjarët, të fejuarit, të dashurit apo bashkëshortët janë të rëndësishëm në jetë pikërisht për të qarë hallet me ta, për të shprehur ndjenjat, shqetësimet, frikërat e shumta që ka çdokush brenda vetes. Të përjetosh emocione dhe mendime negative në një periudhë të jetës nuk është aspak anormale. Te mendosh që ne njerëzit duhet të jemi vetëm normal gjithmonë nuk është e drejtë. Mendoj se do të bënte mirë të flisje edhe me të fejuarin për çfarë të shqetëson jo vetëm në lidhje me atakun e panikut, por në përgjithësi për çfarë ti ndien se nuk shkon dhe të bën të ndihesh jo mirë.
Mos hezito të shkruash sërish për pyetje të tjera apo dhe thjesht për të folur.

Anonymous says:

Kam 2 muaj qe burri im vuan nga Panik ataku se di nga se i erdhi po is ndjesi sikur do vdes sikur i reh zemra shpejt smerr dot frym mmdua te di si ta ndimoj ju lutem ju Kam shkruajtur dhe ne istagram