Pershendetje! Po ju shkruaj sepse ka disa kohe qe ndjehem konfuze dhe e frikesuar ( ndoshta). Them ndoshta sepse frika eshte nje ndjenje dhe problemi im ka te beje pikerisht me ndjenjat. Prej disa muajsh tashme me duket sikur jam bere e pandjeshme, ne kuptimin e plote te fjales. Asgje s’me ngjall emocion apo te me beje pershtypje. Skam as frike, as trishtim, as mallengjim, as gezim, as entuziazmim, as seder,as vrasje ndergjegjje… absolutisht asgje. Brendesia Ime eshte teresisht “e bardhe”. Me shqeteson kjo gjendje sepse me duket sikur po humb ne zbrazetire. Me perpara ndjeja brenda vetes dashuri te pamase per njerezit rreth meje. Familja, shoqeria dhe te tjere te aferm ishin kuptimi I jetes time dhe mallengjehesha pafund kur ua shprehja ndjenjat (dhe kjo ndodhte rralle) apo kur ata tregonin afeksion ndaj meje, ndersa tani pavareisht dashurise se tyre qe une e di qe eshte gjithmone aty, une nuk ndjej asgje per t’jua kthyer. A nuk eshte e cuditshme qe njeriu te mos ndjeje ngrohtesi as kur nena e perkedhel dhe I thote se e do??? Dhe dua te theksoj se nuk kam patur absolutisht asnje krisje marrdheniesh me askend, as ne familje e as ne shoqeri. Per te shtuar, me pare ndjeja nje afeksion dhe ngrohtesi te madhe per bebet e vogla, I adhuroja, por tani keto ndjesi sjane me. Me pare isha shume idealiste. Kisha te rrenjosura ne mendje e zemer disa parime thelbesore per qenesine time dhe asgje s’mund te me bente t’i shkelja ato, edhe nese ndonjehere do duhej te veproja edhe ne dem te interesit tim personal per hir te idealit. Ndersa tani keto ideale jane zhdukur. Me pare te degjoja per nje femer qe eshte dhunuar do ma bente zemren cope e therrime ndersa tani jam thjesht indiferente. Gjeja me e “frikshme” qe mund te permend per ta bere sa me te qarte gjendjen time eshte nje rast i pak me shume se nje muaji me pare. Une dhe i dashuri im dyshonim mos isha shtatzane dhe per 3 dite deri sa bera analizat per te konfirmuar plotesisht qe kjo gje s’ ishte e vertete ai ishte i tmerruar ndersa une nuk po ndjeja ASGJE. Nuk donim asnjeri te kishim nje femije ne ate moment pasi rrethanat nuk ishin te pershtatshme per asnjerin nga ne dhe jo se gjerat nuk shkojne mire ndermjet te dyve, dua te them qe marrdhenia jone eshte e normale. Pra nuk ishte deshira per ta patur ate femije shkak i neutralitetit tim. Idea se brenda meje mund te rritej nje qenie tjeter nuk me ngjallte asnje emocion. As frike, as shqetesim, as gezim, as mallengjim… ASGJE.
Veprimet e mia nuk kane me nje udherrefyes logjik por ndodhin thjesht sepse ndodhin. Eshte si te thuash qe mendja dhe zemra ime jane vene ne “stand by”. Ndjej thjesht “ASGJE”, dhe kjo sme pelqen aspak. Dua te jem prap ajo qe kam qene. Dua qe mendja ime te marre kontrollin mbi mua dhe zemra ime te filloje te shkrije.ME PARE isha nje njeri I qete ne pergjithesi. E matur ne veprime dhe fjalepake.E kujdeshme gjithmone per te tjeret. Ndersa tani me duket sikur “kam marre kot”. Bej gjera qe me perpara i shkoja tek te tjeret dhe me pelqenin kur te tjeret i shijonin ama per mua e ndjeja se nuk ishin te pershtatshme. Me pak fjale kam ndryshuar me 180°.
Ajo qe eshte me e cuditshmja eshte se kjo gjendje nuk ka ndonje shkaktar konkret ose te pakten une nuk arrij te evidentoj dicka si te tille. Kam nje jete mese normale. Jam studente, jetoj prej dy vitesh ne kryeqytet ndersa prinderit e mi vazhdojne te jetojne ne qytetin prej nga vij. Kam nje jete te rregullt dhe me kete dua te them qe nuk kam perdorur kurre drogra, duhan, alkool etj. Dicka te ngjashme, por jo ne kete shkalle, kam filluar te perjetoj edhe para rreth dy vitesh. Ndjeja se kisha humbur disa ndjeshmeri por mendoja se ishin gjera qe vinin me moshen. Pastaj kisha nje periudhe te shkurter “normaliteti”. Por prej nga vera dhe ne vazhdim gjerat filluan te ftohen serish vec se kesaj rradhe me shpejt dhe me shume. Ju lutem me jepni ndonje mendim se ku mund te kerkoj ndihme per zgjidhjen e problemit tim. Ndoshta nuk jam treguar e qarte ose ndoshta kjo qe po ju them per ju nuk ben sens sic nuk ben per te gjithe ata qe me kane degjuar te flas per kete ceshtje, por kjo gjendje per mua eshte bere sfilitese dhe une dua te jetoj serish si nje njeri “normal”. Faleminderit paraprakisht!