Jam 17 vjeqare por koha me mesoi shum gjera edhe pse ndoshra sesht kshtu qe femij doja te isha nje femij e shoqri dhe e dashura nga familja dhe rrethi jetoja jeten e thjesht dhe te mir krahas veshtersive dhe anktheve qe i kalon qdo njeri por … cdo gje ndryshoi para 2 viteve qe tani me nuk jam vetvetja .Fillimi i shkolles mesme nuk ishte aq i mir per mua sepse fillova diqka te re por si cdo her fillova te shoqiresha me miq e shoqe te reja ne klasen ton jemi gjith vajza kur kam qen gjithmon ni njeri qe i kom shpreh ndjenjat me tjeret pa i dalluar dhe e shoqruar me qdo njeri dua qe qdo kush te qesh dhe me kalu npaqe edhe pse. Vit tpar ngelen disa shoqe fillova vit 2 re shkolles me von shoqet edhe pse u sillsha me mirkuptim dhe dashuri me ta me nisin tme paragjykonin ti she e bukur je fallc ben photoshop e plot sene qe mprekshin nga inati qe sishin verteta jo diqka qe e merrja serioze por me te vertet te dhemb krahas gjith atyreve tallje dhe pozitave tulta para profersorva perseria isha vajza. E njejt qe i beja mir qdokujt por me pas shoqet filluan te benin noalne thashetheme saqe erdh puna kur me vun poziten me te keqe te jetes time duke me then plot sene qe si meritoha qe un se dua nenen time dhe motren se kam prb me motren e plot gjera qe ata donin tme ulnin posht tani jan nje grup i vajzave qe sfoli me ta dhe urrejtja prej genjeshtrave tyre ska mu shu kurr jan tpanumerta gjerat dinake qe me kan bere e qesi kisha paramenduar kurrrr prej atyre dhe qe me kan lodhur deri npalc me kan lodhur shpirtin edhe pse koha po ec un mendjen gjith e kam aty tani me jam shkatrryar e urrej veten them me vete a kaq e nenvlerduar jam un pse i kam lere pra syve tme bejn thasheme e tme ulin nderin dhe un ju kam lere te posht cdo her tani me duket se skam forc as krenari e uurej veten sepse pas te gjitha atyre gjerave un ju kam leruar rrugen pa u zene apo thon ndonje fjal edhe pse ende vazhdojn un behem kishem si shikoj vertet jam e lidhur sdi qte bej me kam humbur diku thell