Pershendetje! Kam nje problem te cilin po mundohem ta kaloj, por e kam te veshtire. Une jam person qe prekem shpejt, merzitem por nuk e shpreh lirisht. Kjo me ndodh sepse me duket sikur nuk me kupton njeri kjo si pasoje se sa here e shpreh problemin qe kam me bejn fajtore mua sikur ajo qe une them eshte gabim i imi. Dikur se kisha kaq te theksuar kete problem, por nga ndarja e nje lidhjeje 2 vjecare u mbylla akoma me shume ne vetevete saqe cdo here qe kam dicka se them me fare nuk hapem dot me njeri. Nuk isha une fajtorja qe lidhja perfundoi pavaresisht se personi ne fjale u largua me keto arsye qe une merzitesha per arsye te kota, dhe sa here shprehja problemin qe kisha reagonte keq, por mbas disa kohesh zbulova qe ai kishte tjeter dhe ai ishte fajtori ne kete mes  e jo une po perseri ai nuk e pranoi. Kam nevoje qe kur te shpreh dicka ne qofsha gabim te pakten personi te me kuptoi e te me sqaroi ne qetesi jo me grindje.
Tani e kam te veshtire ti besoj njeriu, madje dhe te shpreh ca me merzit sepse me duket sikur nuk me kupton njeri, sepse cfaredo qe une te shpreh i duket merzitje e kote. Nuk di si ta kaloj kete situate, si te shprehem me lirisht pa pasur frike qe personit qe do ja them te ma marri per keq. Ne shumicen e rasteve e konsideroj veten shume pa fat sepse une jam person qe i dua shume njerezit, por nuk e shpreh me si dikur sepse jam zhgenjyer shume qofte nga shoqeria qofte dhe nga personi qe u ndava tani. Nuk urrej njeri por as nuk hakmerrem qe t’i bej te njejten gje pra nuk jam person qe grindem. E vetmja gje qe kerkoj eshte te ndryshoj menyren e te shprehurit, te shpreh sa me lirshem ate qe me mundon, mos ta kem te veshtire, te tregohem me mire me veten sepse me shume urrej veten time se sa njerezit qe me zhgenjejne. Kam nevoje te besoj me shume te vetja,mos te jem shume e ndrojtur, mos te jem e frikesuar nga njerezit, mos te kem frike te them jo aty ku duhet, kam nevoje te rigjej veten time mbase ashtu do ndjehem me mire, por se di pse e kam kaq te veshtire. Te gjithe kto sa here i mendoj me shkaktojn dhimbje koke nga qe e vras mendjen shume e kjo me ndodh shume gjate darkes kur jam dhe vetem. Ka pasur dhe raste ku jam lutur qe me mire te vdes sepse sinqerisht ndjehem shume e lodhur nga te gjitha kto qe kane ndodhur madje jam lodhur shume dhe nga njerezit. Eshte hera e pare qe flas me nje psikoterapist dhe mu be qefi qe qenka ne kete menyre sepse perballe e kam shume te veshtire te flas madje nuk do thoja kaq shume sa c’thash tani.
Ju falenderoj shume.